Op vakantie gaan geeft veel prikkels | Mexico
Ik vind het erg leuk om op reis te gaan. Naar verre oorden met een andere cultuur en andere gebruiken. Nieuwe dingen ontdekken; zien, voelen en ervaren. En natuurlijk genieten van zon, zee en lekker eten en drinken. Maar het geeft ook veel prikkels. Niet alleen op mijn vakantiebestemming, het begint al bij de voorbereidingen thuis.
Disclaimer: Ik bezocht Mexico samen met mijn vrouw. Ik schrijf deze blog vanuit mijn perspectief, dus in de ik-vorm.
Ik ga op reis en neem mee
Sinds ik mijn vliegangst heb overwonnen ga ik het liefst naar een verre, tropische bestemming. En elke bestemming vraagt om haar eigen specifieke voorbereiding. Heb ik een vaccinatie nodig? Moet ik formulieren invullen en (geprint) meenemen? Wat moet ik inpakken voor de reis? Wat gaat in de reiskoffer en wat moet in mijn handbagage? Is mijn paspoort nog geldig? Wat kan ik nú al inpakken en wat kan echt last-minute pas in de koffer. Dat geeft prikkels, stress en vraagt dus om een goede planning en houden van overzicht. Gelukkig heb ik een paar afvinklijsten die ik gebruik bij het inpakken van mijn koffer en de overige voorbereidingen. Echt onmisbaar. Maar toch neemt dat de stress niet volledig weg. Dat is iets wat voor mij nou eenmaal zo is, dat zal misschien minder worden maar zal nooit verdwijnen.
Wanneer ik met het vliegtuig op reis ga moet ik rekening houden met hoe laat ik op de luchthaven moet zijn. En dus hoe laat ik van huis moet vertrekken (én daarbij eventuele files incalculeren). Dit geeft mij dermate veel prikkels dat ik de nacht voor vertrek (érg) slecht slaap. Ik ben blij wanneer ik in de auto zit en onderweg ben. Op dat moment moet ik mezelf overgeven aan dat wat is en erop vertrouwen dat ik alle belangrijke dingen bij me heb en alles heb geregeld wat nodig was. Ondanks deze goede voorbereidingen krijg ik nog regelmatig een stressreactie in de auto. En dan wil ik toch controleren of ik écht mijn paspoort heb ingepakt.
Bestemming Mexico
In deze blog neem ik je mee op mijn laatste reis naar Playa del Carmen, Mexico. Voor vertrek controleer ik altijd via sites van de overheid of er bepaalde zaken geregeld moeten worden om een land in te mogen. Of dat bijvoorbeeld vaccinaties aangeraden worden. Gelukkig was het invullen van een immigratieformulier voldoende. De koffers waren ingepakt, formulieren geprint dus klaar voor vertrek.
Maar…het had flink gevroren en dus waren de autoruiten volledig dichtgevroren. Het krabben werkte niet. Paniek! De doemscenario’s vulden mijn gedachten – kunnen we wel op tijd vertrekken, moet ik een taxi bellen, is het nu spekglad op de weg?! Gelukkig kreeg mijn vrouw grip op het ijs en waren de ruiten alsnog snel ijsvrij. Ook was de snelweg goed begaanbaar en er stonden ook geen files.
Eenmaal op Schiphol was het tijd voor het gebruikelijke ritueel. Koffers inchecken en door de security. Dit alles kan mij flink stress opleveren. Gelukkig verliep alles vlot en zonder problemen. Wacht, toch niet! Ik had wel mijn immigratieformulier maar die van mijn vrouw was nergens te bekennen (heb ik niet geprint….oeps). Stress! Wat nu! Vragen of ik de digitale versie kan printen op de luchthaven? Shit! We hebben het erbij gelaten, rustig doorademen, komt goed. Achteraf maar goed ook dat ik me hier niet al te druk over heb gemaakt. In het vliegtuig werden de formulieren ook nog uitgedeeld. En uiteindelijk hoefden we er maar één in te leveren op de lichthaven van Cancun. Zo zie je maar weer, dingen lopen bijna altijd anders dan je verwacht.
Het was rustig bij de check-in balies en bij de security waren we direct aan de beurt, heerlijk. Tijd om even op adem te komen en de stress te laten zakken. Na een rustige vlucht landde het vliegtuig op Cancun International Airport.
Veel prikkels bij aankomst
Het was flink druk in de aankomsthal. Er stonden lange rijen voor de paspoortcontrole. Na een half uurtje wachten waren we aan de beurt. Nadat ik een mooie stempel in mijn paspoort had gekregen konden we door naar de volgende check, de immigratieformulieren laten controleren bij gewapende douaniers. Daarna door naar een andere douanier, die maar één formulier hoefde te hebben.
Check, eindelijk tijd om de koffers te pakken. Ik had er vooraf al over gelezen en het klopte, de weg naar buiten moest ik alles en iedereen negeren! Tussen de bagagebanden en de uitgang van de aankomsthal staan veel taxichauffeurs die je een lift willen geven en verkopers die je aanspreken. Verstand op nul, blik op oneindig en snel naar buiten. Op zoek naar onze vooraf geregelde transfer.
De prikkels van Playa de Carmen
Playa del Carmen is een badplaats in het oosten van Mexico. Voor mij was het een drukke stad waar ik goed op moest letten qua drukte. Mijn aandacht werd overal naartoe getrokken omdat overal wel iets te zien is. Leuk, maar ook vermoeiend. Er rijdt veel verkeer en om de haverklap komt er weer een stoere politiejeep voorbij.
Quinta Avenida
Dé straat waar het in Playa del Carmen om draait is 5th Avenue oftewel Quinta Avenida op zijn Spaans. Deze autovrije straat staat boordevol winkels, restaurants en bars aangevuld met enkele hotels en ijssalons. Overdag is het in het algemeen niet te druk op 5th Avenue. De (gezellige) drukte begint rond zonsondergang. Waar je rekening mee moet houden is dat veel winkeleigenaars zullen proberen je hun winkel in te lokken. Aan alle kanten wordt aan je getrokken. ‘Kom hier eten, drink wat bij ons, bezoek mijn winkel’. Dat kwam op mij wat opdringerig over. Gelukkig was een vriendelijk “nee” al voldoende om van ze af te zijn. Maar ik had het er graag voor over, ik wilde het niet missen. Het hoort er ook een beetje bij.
De taalbarrière
In het toeristische deel wordt in een redelijke mate Engels gesproken. Maar dat is geen standaard, veel locals spreken alleen Spaans of Frans. Ik merkte hierbij vooral veel prikkels in de restaurants. De menukaart is in een andere taal en communiceren kan niet alleen met gesproken taal. Dan komt het aan op communiceren met handen en voeten. Dat leverde de nodige spraakverwarringen op. Ik was vaak érg blij wanneer de bestelling was gedaan en het eten op tafel stond. Gelukkig was het personeel altijd erg aardig en behulpzaam, dat scheelde een stuk. Toch was dit voor mij een ding wat als ongemakkelijk en stressvol voelde. Achteraf kon ik er wel om lachen.
Duiken
Tijdens deze reis heb ik gedoken bij Museo Subacuático de Arte voor de kust van Isla Mujeres. Een duikstek met makkelijke omstandigheden (weinig stroming, niet diep, goed zicht) waar veel leven en mooi koraal te zien is. Aan de ene kant vind ik duiken erg leuk en mooi om te doen. Aan de andere kant vind ik het ook telkens weer spannend en zelfs een beetje eng. Eng omdat het een onbekende plek is die ik niet ken en dus niet weet wat ik kan verwachten. Eng omdat het communiceren onder water non-verbaal moet, iets waar ik écht niet goed in ben. De basale duik gerelateerde dingen kan ik prima overbrengen.
Maar hoe communiceer je andere dingen met een masker op en een ademautomaat in je mond?? Ik hoef bijna nooit iets te communiceren wat niet in het standaardpakket. En als dat wel nodig is, tja, dan probeer ik het beste ervan te maken en hoop ik dat de ander mij begrijpt. Er is altijd wel een manier om iets duidleijk te maken.
Ondanks al deze redenen vind ik het té mooi om het niet te doen en ook bij deze duik ben ik weer beloond met erg mooie dingen die ik heb mogen zien.
Was er dan alleen maar stress?
Nee, natuurlijk niet! Met voorgaande voorbeelden wil ik aangeven dat niet alles voor mij ontspanning is tijdens een reis. Ik verbleef in een boutique hotel, ik hou daarvan. Kleinschalig en overzichtelijk. Ook was het adults only. Heerlijk rustig. Rondom het zwembad stonden fijne ligbedden en het hotel had ook een wellness die dagelijks een half uur gratis te gebruiken was.
Ik heb heerlijk kunnen ontspannen in de zon met een goed boek. Even dippen in het zwembad en weer verder genieten van de zon.
Tijdens een excursie bezochten we achtereenvolgens Ek Balam, een oude Maya site met meerdere tempels en Cenote Maya Native Park, een ondergrondse grot waar je fijn kunt zwemmen. Zo’n excursie is wel een lange dag. maar het heeft ook veel plussen. Tijdens het rijden zie ik veel van de omgeving, de Maya Site straalt een bepaalde rust en sereniteit uit. En even afkoelen en rust pakken in een Cenote is ook heerlijk. Daarmee krijg ik ook positieve energie.
Zelfde geldt voor de duikexcursie. Een relaxte rit naar Cancun en vervolgens een mooi stuk varen over azuurblauw water. Heerlijk genieten van de omgeving onder de Caraïbische zon.
Herken jij dit ook? Of heb jij juist hele andere ervaringen? Ik vind het erg leuk wanneer je een berichtje achter laat onder deze blog.
Lees ook deze blogs over autisme en Sociaal & vrije tijd
Hoi, mijn naam is Wilco. Ik heb Autisme, en toen ik mijn diagnose kreeg was dat een bevestiging van iets wat ik op een bepaalde manier al wist. Via dit blog wil ik mijn verhalen delen in de hoop (nog) meer kennis en begrip te creëren over autisme. Lees meer ⇒